Emociones en la Vibram Honk Kong 100k

Ongelofelijk! Gisteren hebben we al de eerste wedstrijd van de Rolling Mountains gelopen!

We moeten nog een update schrijven van al onze ervaringen van de laatste weken, maar ik schrijf liever eerst een paar woorden over de Vibram Hong Kong 100K die voor Pere uitliep op een uitval en voor mij eindigde in een derde plaats.

We begonnen de dag van de wedstrijd met groot enthousiasme en we hadden er zin in om een goede wedstrijd te lopen. De start was om 8.00u en dat gaf ons genoeg tijd om Onna af te leveren op het adres waar ze vrijwel de hele dag zou verblijven, namelijk in de Airbnb waar we de eerste dagen van ons verblijf in Hong Kong hadden gelogeerd. Onna had zelf aangegeven dat ze daar naartoe wilde. Ze had zich zo goed thuis gevoeld bij Tiffany en deze vond het geweldig om haar onder haar hoede te nemen. Ze zouden eerst thuis blijven met de twee honden, Charlotte en Lala en dan zouden ze bij familie gaan lunchen. In de middag zouden ze dan naar de finish komen om ons te zien binnenkomen.

We lieten Onna achter en gingen naar onze afspraak met Martijn, die we in Hong Kong hadden ontmoet en die ons ging assisteren tijdens de wedstrijd. Toen was het tijd voor de warming up en om ons voor te bereiden op de start.

Mijn wedstrijd:

We gingen van start in een competitief maar aangenaam tempo en meteen vanaf het begin maakten wij, de drie dames die uiteindelijk de podiumplaatsen zouden bereiken, zich los van de achtervolgers. We arriveerden samen bij de eerste controlepost op 12 km, waar mijn twee rivalen niet stopten waardoor we een beetje uit elkaar kwamen te liggen. De daarop volgende 20 km liepen zij ongeveer met een minuut voorsprong. Ik had het erop aan moeten laten komen ze in te halen, maar ik was er niet helemaal met mijn hoofd bij. De laatste weken waren behoorlijk stressig geweest doordat ik ons nieuwe reizende leven moest organiseren en ik had een sterk verlangen ontspannen en vrij te lopen. Ik kon de strijdvaardigheid die nodig is om competitief te lopen en die me normaal de kracht geeft om op kop te lopen niet opbrengen. Ik wilde vrij van alles en alleen voor mezelf lopen. Dat is zonder twijfel niet de goede voorwaarde voor een goede competitieve race.

Ik was me daarvan bewust terwijl ik liep en probeerde mezelf ervan te overtuigen te concurreren, maar dat lukte niet…. In plaatst daarvan accepteerde ik mijn positie als derde en besloot een gematigd maar constant ritme te handhaven zodat de vierde dame geen kans zou krijgen me in te halen.

De uren gingen voorbij. Ik genoot zo veel ik kon, vechtend tegen een zeker gevoel van teleurstelling en een schuldgevoel dat ik het niet beter deed en niet alles van mezelf kon geven. Ik vond het fijn om de laatste twee uren in het donker te lopen. De temperatuur was aangenaam en het gevoel van alleenzijn nam toe. Ik finishte op de derde plaats in 12 uur en 3 minuten en behaalde daarmee een podiumplaats in deze grote internationale wedstrijd!

De eerste twee dames liepen een zeer verdienstelijke wedstrijd en hun komt alle lof toe. Gefeliciteerd!

En nu is het tijd om onze koffers te pakken en ons voor te bereiden op onze volgende bestemming: Zuid Amerika! Ik hoop dat de komende weken meer ontspannen zullen zijn en dat ik voor de volgende wedstrijd in een betere, meer competitieve vorm kan komen.

Dat wordt een uitdaging voor me!! De Aconcagua wacht op ons!

Pere’s wedstrijdverslag:

Aan de vooravond van een wedstrijd sluit ik altijd mijn ogen en overdenk alle voorbereidende werk dat ik heb gedaan. Zo voel ik mij 100% zeker dat ik in mijn kracht sta en klaar ben voor de wedstrijd en ik vind het sowieso fijn terug te denken aan de voorafgaande voorbereidingen.
De trekking met Onna op mijn rug, de hoogtetrainingen samen met Ragna in de meest spectaculaire bergen ter wereld, de training in het park in Katmandu… In Hong Kong het rennen van delen van het parcours, de lange trappen op en af met uitzicht op de wolkenkrabbers en de ontelbare eilandjes voor de kust. Het enige waar ik me niet helemaal zeker over voel is mijn voeding. Op de wedstrijddag ontbijt ik in de hotelkamer en direct daarna brengen we Onna naar Tiffany, die deze dag voor haar zal zorgen.

De wedstrijd begint in hoog tempo en drie koplopers scheiden zich al snel af van de rest. Ik probeer niet te hard te lopen en blijf bij Jeff uit Nepal en twee Chinese deelnemers. Het tempo is veeleisend, maar ik kan daarbij wel goed eten en drinken.
Het eerste kritische moment komt bij 35 kilometer. Ik heb geen zin in het eten dat ik bij me heb. Ik wil iets hartigs, maar ben aangewezen op de zoete dingen die ik bij me heb. Ik heb honger. Ik zou macaroni of iets dergelijks willen eten. Zelfs bij de volgende hulppost kan ik niks vinden dat ik lekker vind. Ik neem een banaan, drink wat cola en vervolg mijn weg. Dan voel ik de honger weer en neem een gel die me wat kracht geeft maar ik voel me niet voldaan.
Bij 47 kilometer begin ik me leeg te voelen en een zekere zwakte komt op. Het helpt om wat rijst te eten met een energiedrank en ik kom een beetje bij.
Bij controlepost 5 op 57 kilometer krijg ik de informatie dat ik maar 4 minuten achter lig op mijn groepje. Martijn, die ons assisteert geeft me mijn stokken. Ik weet dat er een lange klim aankomt en ik ga op weg. Ik kan mijn groepje nu zien en voel me weer sterk. Het traject wordt nu meer bergachtig wat gunstig is voor mij en door dat vooruitzicht voel ik me weer prettiger.

Maar al snel verdwijnt mijn optimisme weer. Het energiedrankje valt niet goed en ik moet overgeven. Ik probeer opnieuw langzaam en neem zouttabletten om de verloren elektrolyten aan te vullen. Dat verdraagt mijn maag maar ik kan mezelf er niet toe zetten een gel, reep of iets anders zoets te eten.
Ik voel kracht in mijn benen maar niet de energie om die te gebruiken. Ik probeer te eten, maar onmiddellijk moet ik weer overgeven. Nu voel ik me echt klem zitten omdat ik weet dat ik niet verder kan als ik niet kan eten.
Gelukkig krijg ik van een vrouw een energiereep die goed smaakt en het lukt weer om te rennen.

Bij controlepost 6 op 70 km zoek ik weer naar hartig voedsel, maar kan het niet vinden. Ik loop nog 3 km en besluit dan om bij de volgende post op 78km te stoppen.
Tijdens die vijf kilometer gaan er heel wat gedachten door me heen. Ik voel me down. Ik verwacht dat Ragna me snel in zal halen, maar ze blijkt niet de eerste vrouw te zijn. Ik let op de tijd, zodat ik haar informatie kan geven over het interval. Ze komt pas na de tweede vrouw. Ik probeer met haar mee te lopen om haar kracht te geven. Ze zegt dat ze achterop geraakt is en dat haar ribben pijn doen waardoor ze niet goed kan ademen. Ik denk dat ze toch nog wel tweede kan worden.
Ik kan haar niet bijhouden en met veel moeite bereik ik de volgende hulppost en daar eindigt mijn race.